Lata 70. XX wieku były największym okresem prosperity dla polskiej neoawangardy fotograficznej. Rozpoczęła je wystawa Fotografowie poszukujący (1971), a zakończyła ekspozycja Stany graniczne fotografii (1977). Inspirując się strukturalizmem oraz językoznawstwem (Jarosław Kozłowski) i filozofią neopozytywistyczną badano strukturę medium i jego parametry techniczne (Józef Robakowski). Zakładano zracjonalizowanie procesu artystycznego. Odwoływano się do tradycji konstruktywizmu polskiego (Krzysztof Wodiczko), a zwłaszcza do teorii i praktyki twórczej Władysława Strzemińskiego (Leszek Brogowski).
Opierając się na teorii konceptualizmu badano proces twórczy (Zdzisław Jurkiewicz) i granice sztuki (Zygmunt Rytka), odrywając fotografię neoawangardową od dziedzictwa reportażu i dokumentu fotograficznego. Próbowano przesunąć granice pojęcia sztuki za pomocą medium fotograficznego, wideo i filmu eksperymentalnego, a także happeningu i performace. Bardzo ważne znaczenia miała teoria, która towarzyszyła fotografii (Józef Robakowski, Zbigniew Dłubak, Andrzej Różycki).
Z dzisiejszego, antropologicznego punktu widzenia jedną z najciekawszych postaw prezentuje Andrzej Różycki, który w latach 70. analizę medium połączył z realizacją programu duchowego, kontynuując swe osiągnięcia z lat 60. W jego twórczości mamy ujawnienie oraz skonfrontowanie dwóch odmiennych postaw: opartej na semiotyce i strukturalizmie o materialistycznym podłożu oraz wyrastającej z pojęcia duchowości, zakorzenionej w świecie mitycznym i symbolicznym (Mircea Eliade), sięgającej do tradycji sztuki ludowej(!), co było zadaniem karkołomnym, ale jednak możliwym do wykonania. Podobną drogę twórczą, odrywającą różnorodną duchowość i religijność, odbył także Paweł Kwiek z Warsztatu Formy Filmowej. Na pojęciu medytacji oparł koncepcję swej sztuki Andrzej Dudek-Dürer, który w dekadzie lat 70. rozpoczynał swoje działania artystyczne, które nieprzerwalnie trwają do dnia dzisiejszego.
Postawę konceptualną od 1980 roku atakowała grupa Łódź Kaliska, która odwołała się do dadaizmu i surrealizmu realizując koncepcję Kultury Zrzuty (1982-1990), i kontynuując w nowy sposób intermedialny program WFF, a nawet grupy Zero 61. Ważne jest, że nieformalnym patronem grupy został właśnie Różycki, który w 1979 roku brał udział w jej powstaniu. Z nurtu polskiej neoawangardy w latach 70. wyrósł feminizm, którego najważniejszą postacią w fotografii okazała się, i jest nią do chwili obecnej, Natalia LL. Jednak, co trzeba zaznaczyć, w latach 80. świadomie kwestionowała ówczesną wersję polskiego feminizmu. Druga postacią najważniejszą dla historii polskiego feminizmu lat 70. i 80. była Ewa Partum, prowadząca w Łodzi niezależną galerię Adres.
Studnia, 1971, fotografia żelatynowo-srebrowa, fotomontaż, pseudosolaryzcja
Poduszka dla żony, 1972, obiekt fotograficzny, fotografia, płótno, wł. artysty. [Stan pierwotny]
Poduszka dla żony, 1972, obiekt fotograficzny, fotografia, płótno, wł. artysty. [Stan obecny]
Autoportret z serii Fotografia warunkowa, 1973
Identyfikacja pozorna, 1973, performance
Z cyklu Fotografia warunkowa, 1973
Z cyklu Fotografia warunkowa, Fotografia prawdomówna, Fotografia pozorna, 1973, fotografia żelatynowo-srebrowa, fotomontaż
Reguły gry, 1977, fotografia, papier, kolaż
Reguły gry, 1977, fotografia, papier, wł. K. Jurecki
Analityczne rozpoznanie fotografii, 1976
Próba uruchomienia obrazu fotograficznego Ikar, 1976
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz